کارشناسی ارشد حقوق، گرایش جزا و جرمشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد گلبهار، خراسان رضوی، ایران
چکیده: (171 مشاهده)
بهطور بنیادین، پرهیز از قوه قهریه، یکی از مهمترین شیوههای دوستانه حل اختلافات را بهصورت خصوصی و محرمانه و همچنین بهطور سریعتر و ارزانتر نسبت به رسیدگی قضایی حلوفصل مینماید. دین مبین اسلام بر صلح و سازش بهعنوان روشی که نزاع و کشمش را میان افراد از بین میبرد برجستگی بیشتری دارد. لذا بنا به درجه اهمیت موضوع، در این پژوهش که به شیوه تحلیلی-توصیفی با رویکرد استنباطی به رشته تحریر درآمده است، مسئله جرمشناسی صلحطلب و گزارههای آن همچون عدالت ترمیمی در پرتو قوانین داخلی ایران موردبررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از بااهمیت بودن و کارآمدی این تأسیس حقوقی تحت لوای رعایت اصل انصاف و عدل و پرهیز از هرجومرج قانونی داشته و بنابراین چنین نتیجه گرفته میشود که اساساً مشروعیت استفاده از صلح و سازش جهت حلوفصل اختلافات مورد اجماع همه فقها و حقوقدانان بوده و لذا قانونگذار نیز مقرراتی در خصوص سازش و تشریفات آن وضع نموده است. نظر به تراکم بالای پروندهها در دستگاه قضایی کشور و نیز مزایای متعدد حلوفصل اختلافات از طریق صلح و سازش، پذیرش سازش و صلح یکی از کانالهایی است که بهعنوان فصلالختام بسیاری از دعاوی و حلوفصل سریعتر اختلاف و از میان برداشتن مایه اصلی نزاع و ایجاد زمینه روابط دوستانه میان طرفین و جلوگیری از طرح دعاوی جدید میتواند بسیار کاربردی باشد. به همین منظور قانونگذار بر آن است تا تدابیر لازم را بهمنظور نقشآفرینی بیشتر صلح و سازش در حلوفصل دعاوی به کار گرفته و با ایجاد بستر مناسب جهت ترویج و استفاده بیشتر از صلح و سازش بخش بیشتری از اختلافات و دعاوی را از طریق این روش دوستانه حلوفصل فیصله دهد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى دریافت: 1402/4/12 | پذیرش: 1402/1/10 | انتشار: 1402/1/10